Change of plans
Blijf op de hoogte en volg Lynn
20 November 2014 | Nieuw Zeeland, Christchurch
Dus. Mijn Nieuw Zeeland avontuur is toch niet helemaal geworden wat ik ervan verwacht had. Al na de eerste week werken was ik erachter dat dit niet mijn ding en mijn plek was. Veel te afgelegen, slechte internetverbinding en het enige wat er te doen was na werk was wandelingen maken in de (prachtige, dat wel) omgeving en een beetje rondhangen met collega’s. In de korte tijd dat ik er was heb ik natuurlijk wel vrienden gemaakt, er waren 2 meisjes uit Zuid Afrika waar ik het heel goed mee kon vinden: Natalia en Sarah en ik heb nog steeds contact met hen. Op dit moment ben ik in Christchurch, in een heel schattige B&B waar ik me helemaal thuis voel. Vanmorgen een heerlijk ontbijt gehad en daarna lekker een uur in bad gelegen en gechilld. “Dolce far niente”
Gisteren was ik de hele dag onderweg met de bus vanuit Nelson naar Christchurch en onderweg vertelde de buschauffeur over alles waar we langskwamen, de geschiedenis van de Maori, waarom bepaalde plekken bepaalde namen hadden en over alle flora en fauna.
Een van zijn verhalen die ik heel interessant vond was deze over de plaats Kekerengu, het is een prachtige plaats langs de kust maar met een vreselijk gewelddadig Maori verleden, aldus de buschauffeur.
Kekerengu
Tamairangi was a high-ranking woman of strong character and great beauty, who lived in the area around Cook Strait in the late eighteenth and early nineteenth centuries. Tamairangi lived with her parents on Arapawa Island until it was arranged that she should marry one of the principal leaders of Ngati Ira, living at Porirua, and she departed to join him. There were at least two children of the marriage, Whakaangi and Te Kekerengu. Te Kekerengu and his father were regarded as the principal leaders of Ngati Ira. Tamairangi was visiting her relations along the east coast of Te Whanganui-a-Tara when Ngati Mutunga began their attack. Many people were killed in a series of fights over a long period, and Tamairangi, her children, and a remnant of their people took refuge on the little island called Tapu-te-ranga in present day Island Bay, Wellington. A stone-walled pa was built on the island, to the east of the main rock. When Ngati Mutunga arrived to attack the pa, Tamairangi's people put her and her children in a canoe, and they escaped westward by way of Rimurapa (Sinclair Head) to Ohariu. There they were captured by a party of Ngati Mutunga. Thinking that she was about to be killed, Tamairangi asked permission of her captors to make a formal farewell to her lands and her people. She sang a waiata she had composed, of such beauty and pathos that Te Rangihaeata, who was visiting Ngati Mutunga, was moved to offer Tamairangi and her family his protection. He took them with him to Kapiti Island. Tamairangi's handsome son, Te Kekerengu, was one of the captives on Kapiti Island. When rumours began to spread that he had seduced one of Te Rangihaeata's wives, Te Kekerengu felt that his family was in danger. Tamairangi, Te Kekerengu and their people escaped from Kapiti by canoe, crossing Cook Strait to Arapawa Island, Tamairangi's old home. When rumours reached them of Ngati Toa attacks south of Cook Strait they fled further southwards. Events after this point are uncertain. Some accounts state that Tamairangi, Te Kekerengu and their people were killed at Kaikoura, others, that they were killed at Kaiapoi pa. In several accounts it is recorded that they were killed at a place afterwards called Kekerengu, about 20 miles south of Te Karaka (Cape Campbell).
Wat opvalt in Nieuw Zeeland is dat mensen heel trots zijn op hun land en er dolgraag en uitgebreid over vertellen. Iedereen is ook supervriendelijk en oprecht geïnteresseerd, ze willen allemaal weten waar je vandaan komt, wat je hier doet en wat je van hun land vind. Als je verteld dat je uit Nederland komt, hoor je van iedereen wel dat ze vrienden hebben uit Nederland die hier wonen of opgegroeid zijn of half Nederlands zijn. Ik was laatst ook in een café waar de Friese vlag uithing, heel apart.
Morgen vertrek ik vanuit Christchurch naar Sydney en ik kan eerlijk gezegd niet wachten om eindelijk weer in een “echte” stad te zijn. Christchurch is namelijk een beetje een trieste bedoeling, omdat alle mooie gebouwen na de aardbeving zijn ingestort en alles in de steigers staat. Ze zeggen dat het nog zeker 10 jaar of langer gaat duren voordat de stad weer helemaal is opgebouwd.
In Sydney zie ik Carlita waarschijnlijk weer, een goede vriendin van me die ik in 2007 in Fuerteventura heb leren kennen. Zij is een jaar geleden naar Australië vertrokken en woont er nu nog steeds. Ik verblijf vlak naast Bondi Beach, dus ik kan mijn bikini’s weer even uit mijn koffer graven, het was hier in Nieuw Zeeland namelijk toch niet zo warm als ik verwacht had.. Na Sydney ga ik weer terug naar Fuerteventura, mijn tweede thuis :-)
Om dit verhaal goed af te sluiten even op zijn Nieuw Zeeland’s: SWEET AS BRO!
Gisteren was ik de hele dag onderweg met de bus vanuit Nelson naar Christchurch en onderweg vertelde de buschauffeur over alles waar we langskwamen, de geschiedenis van de Maori, waarom bepaalde plekken bepaalde namen hadden en over alle flora en fauna.
Een van zijn verhalen die ik heel interessant vond was deze over de plaats Kekerengu, het is een prachtige plaats langs de kust maar met een vreselijk gewelddadig Maori verleden, aldus de buschauffeur.
Kekerengu
Tamairangi was a high-ranking woman of strong character and great beauty, who lived in the area around Cook Strait in the late eighteenth and early nineteenth centuries. Tamairangi lived with her parents on Arapawa Island until it was arranged that she should marry one of the principal leaders of Ngati Ira, living at Porirua, and she departed to join him. There were at least two children of the marriage, Whakaangi and Te Kekerengu. Te Kekerengu and his father were regarded as the principal leaders of Ngati Ira. Tamairangi was visiting her relations along the east coast of Te Whanganui-a-Tara when Ngati Mutunga began their attack. Many people were killed in a series of fights over a long period, and Tamairangi, her children, and a remnant of their people took refuge on the little island called Tapu-te-ranga in present day Island Bay, Wellington. A stone-walled pa was built on the island, to the east of the main rock. When Ngati Mutunga arrived to attack the pa, Tamairangi's people put her and her children in a canoe, and they escaped westward by way of Rimurapa (Sinclair Head) to Ohariu. There they were captured by a party of Ngati Mutunga. Thinking that she was about to be killed, Tamairangi asked permission of her captors to make a formal farewell to her lands and her people. She sang a waiata she had composed, of such beauty and pathos that Te Rangihaeata, who was visiting Ngati Mutunga, was moved to offer Tamairangi and her family his protection. He took them with him to Kapiti Island. Tamairangi's handsome son, Te Kekerengu, was one of the captives on Kapiti Island. When rumours began to spread that he had seduced one of Te Rangihaeata's wives, Te Kekerengu felt that his family was in danger. Tamairangi, Te Kekerengu and their people escaped from Kapiti by canoe, crossing Cook Strait to Arapawa Island, Tamairangi's old home. When rumours reached them of Ngati Toa attacks south of Cook Strait they fled further southwards. Events after this point are uncertain. Some accounts state that Tamairangi, Te Kekerengu and their people were killed at Kaikoura, others, that they were killed at Kaiapoi pa. In several accounts it is recorded that they were killed at a place afterwards called Kekerengu, about 20 miles south of Te Karaka (Cape Campbell).
Wat opvalt in Nieuw Zeeland is dat mensen heel trots zijn op hun land en er dolgraag en uitgebreid over vertellen. Iedereen is ook supervriendelijk en oprecht geïnteresseerd, ze willen allemaal weten waar je vandaan komt, wat je hier doet en wat je van hun land vind. Als je verteld dat je uit Nederland komt, hoor je van iedereen wel dat ze vrienden hebben uit Nederland die hier wonen of opgegroeid zijn of half Nederlands zijn. Ik was laatst ook in een café waar de Friese vlag uithing, heel apart.
Morgen vertrek ik vanuit Christchurch naar Sydney en ik kan eerlijk gezegd niet wachten om eindelijk weer in een “echte” stad te zijn. Christchurch is namelijk een beetje een trieste bedoeling, omdat alle mooie gebouwen na de aardbeving zijn ingestort en alles in de steigers staat. Ze zeggen dat het nog zeker 10 jaar of langer gaat duren voordat de stad weer helemaal is opgebouwd.
In Sydney zie ik Carlita waarschijnlijk weer, een goede vriendin van me die ik in 2007 in Fuerteventura heb leren kennen. Zij is een jaar geleden naar Australië vertrokken en woont er nu nog steeds. Ik verblijf vlak naast Bondi Beach, dus ik kan mijn bikini’s weer even uit mijn koffer graven, het was hier in Nieuw Zeeland namelijk toch niet zo warm als ik verwacht had.. Na Sydney ga ik weer terug naar Fuerteventura, mijn tweede thuis :-)
Om dit verhaal goed af te sluiten even op zijn Nieuw Zeeland’s: SWEET AS BRO!
-
27 November 2014 - 14:24
Oma Prins:
Lieve Lynn, ben nu dus op de hoogte van de ontwikkelingen door je ervaringen. Je nieuwe standplaats wordt je vertrouwde werkplek. Kind wat een avonturen maak jij mee! En het gaat nu even via Schiphol. Dat is wat je noemt een vluggertje, en 1 December begin je dus met je nieuwe baan. Lieverd ik wens je alle geluk van de wereld met al je avonturen en beslissingen. Ik pluk en zing even in gedachten ( mooie gele bloemetjes, mooie gele bloemetjes, mooie gele bloemetjes voor mama van Lynn. ) In gedachten ben ik heel dicht bij je!!!Dag lieverd. Dikke knuffel van je oma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
