Not all those who wander are lost
Blijf op de hoogte en volg Lynn
27 Oktober 2014 | Nieuw Zeeland, Nelson
Maar ik kan je vertellen dat je je behoorlijk verloren kunt voelen als je in je eentje aan de andere kant van de wereld zit.. Vandaag een week geleden ben ik begonnen aan een nieuw avontuur: voor 6 maanden werken in een super afgelegen resort in de middle of nowhere (letterlijk!) in Nieuw Zeeland. Vol goede moed stapte ik in het vliegtuig richting Dubai, daar heb ik meteen vrienden gemaakt met de Australische Jude. Hij stelde zich zo voor: "zoals in het liedje Hey Jude" dus elke keer dat ik hem weer zag in het vliegtuig zei ik "Hey Jude!". Vanaf Dubai vloog ik weer verder naar Melbourne en in dat toestel had ik hele leuke buren, Nicky en Gary uit Nieuw Zeeland, waar ik ook weer druk mee in gesprek raakte. Aan het einde van de vlucht kreeg ik een briefje in mijn handen gedrukt met hun adres, telefoonnummer en e-mailadres, "je moet echt bij ons langskomen hoor dan kan je bij ons logeren, we weten hoe het is om student te zijn!" Ehm dubbel bedankt denk ik! Na nog een korte vlucht kwam ik eindelijk in Auckland aan en toen ik door de douane moest zei de douane-meneer "thank you, you are clean" waarop ik reageerde "yes I took a shower". Hij kwam niet meer bij van het lachen.
In Auckland zat ik met 5 andere meiden op een kamer in een hostel, dat was wel gezellig maar die meiden bleven maar tegen me kletsen. Op een gegeven moment ben ik gewoon midden in hun verhaal in slaap gevallen en ik werd de volgende morgen om 05:00 wakker. Onze kamer was recht boven een bar, maar ik heb helemaal niks gehoord, ik was echt helemaal in coma.
De volgende ochtend moest ik een bankrekening openen en een sofi nummer regelen en daarna kon ik lekker de hele dag de toerist uithangen. Ik ben toen naar de Sky-tower gegaan, je hebt daaruit een prachtig uitzicht over de hele stad en dan besef je pas hoe groot die stad is. Daarna ben ik naar het Albert Park gegaan, een mooi park in het centrum van de stad en 's avonds ben ik met mijn kamergenootjes wat gaan drinken. Bij de bar waar we waren schonken ze shotjes uit theepotten en de borden werden opgehaald met winkelmandjes, heel origineel.
De volgende dag vloog ik vanuit Auckland naar Nelson en op die vlucht werd een hilarisch safety-instructions filmpje afgespeeld, geregisseerd door Peter Jackson. Als je nieuwsgierig bent moet je even op mijn facebook kijken, daar staat het filmpje op. Nelson is een klein, schattig stadje en ik verbleef daar weer in een hostel, de laatste voordat ik eindelijk op mijn eindbestemming zou aankomen. De volgende dag zou ik vroeg in de ochtend een bus nemen (die ik al vanuit Nederland gereserveerd had) en daarna met de watertaxi naar het Abel Tasman Park gaan. Maar toen ik bij de receptie kwam om te checken of mijn taxi naar het busstation er al was, zei de receptioniste tot mijn grote schrik dat het niet 7:15 was, maar 8:15. OMG, stress, paniek wat nu!? Mijn hele reis was alles goed gegaan, hoe kon dit nou!? "There are no more buses going there today, can't you go tomorrow?" zei de receptioniste. Na bijna een week reizen en een superjetlag was dit me echt even teveel en daar kwamen de eerste traantjes... en meteen kwam er een Australische dame naar me toe om me te troosten "don't cry, it will all be okay!". Uiteindelijk het resort gebeld en ze zouden regelen dat ik opgehaald werd, ik moest gewoon even een taxi regelen naar het vliegveld van Nelson. Pfff wat een opluchting. Toen de taxi chauffeur mijn koffer in de achterbak gooide, ging ik vast instappen in de taxi... oja grapje de passagierskant is hier natuurlijk de bestuurderskant! "Sorry I'm from Europe!" riep ik meteen toen ik zag dat ik aan de verkeerde kant instapte. Tot mijn grote vreugde werd ik op het vliegveld opgehaald met een superleuk vliegtuigje, wat een belevenis! Was ik even blij dat ik de bus had gemist..
Het is hier supermooi, de mensen zijn heel aardig, ik woon ook best relaxed en heb een kamertje voor mezelf. Het is wel heel erg afgelegen, er zijn geen winkels en ik zal de komende maanden even moeten afkicken van al het feesten want er is hier gewoon niks, behalve mooie stranden. Een beetje de Blue Lagoon idee. Als je iets wilt kopen of uit wilt, moet je met de watertaxi over naar Nelson en daar moet je minimaal 2 dagen voor uittrekken. Het voordeel is dat je zo wel heel weinig geld uitgeeft, dus ik kan lekker sparen voor als ik na deze 6 maanden ga rondreizen hier :-)
In Auckland zat ik met 5 andere meiden op een kamer in een hostel, dat was wel gezellig maar die meiden bleven maar tegen me kletsen. Op een gegeven moment ben ik gewoon midden in hun verhaal in slaap gevallen en ik werd de volgende morgen om 05:00 wakker. Onze kamer was recht boven een bar, maar ik heb helemaal niks gehoord, ik was echt helemaal in coma.
De volgende ochtend moest ik een bankrekening openen en een sofi nummer regelen en daarna kon ik lekker de hele dag de toerist uithangen. Ik ben toen naar de Sky-tower gegaan, je hebt daaruit een prachtig uitzicht over de hele stad en dan besef je pas hoe groot die stad is. Daarna ben ik naar het Albert Park gegaan, een mooi park in het centrum van de stad en 's avonds ben ik met mijn kamergenootjes wat gaan drinken. Bij de bar waar we waren schonken ze shotjes uit theepotten en de borden werden opgehaald met winkelmandjes, heel origineel.
De volgende dag vloog ik vanuit Auckland naar Nelson en op die vlucht werd een hilarisch safety-instructions filmpje afgespeeld, geregisseerd door Peter Jackson. Als je nieuwsgierig bent moet je even op mijn facebook kijken, daar staat het filmpje op. Nelson is een klein, schattig stadje en ik verbleef daar weer in een hostel, de laatste voordat ik eindelijk op mijn eindbestemming zou aankomen. De volgende dag zou ik vroeg in de ochtend een bus nemen (die ik al vanuit Nederland gereserveerd had) en daarna met de watertaxi naar het Abel Tasman Park gaan. Maar toen ik bij de receptie kwam om te checken of mijn taxi naar het busstation er al was, zei de receptioniste tot mijn grote schrik dat het niet 7:15 was, maar 8:15. OMG, stress, paniek wat nu!? Mijn hele reis was alles goed gegaan, hoe kon dit nou!? "There are no more buses going there today, can't you go tomorrow?" zei de receptioniste. Na bijna een week reizen en een superjetlag was dit me echt even teveel en daar kwamen de eerste traantjes... en meteen kwam er een Australische dame naar me toe om me te troosten "don't cry, it will all be okay!". Uiteindelijk het resort gebeld en ze zouden regelen dat ik opgehaald werd, ik moest gewoon even een taxi regelen naar het vliegveld van Nelson. Pfff wat een opluchting. Toen de taxi chauffeur mijn koffer in de achterbak gooide, ging ik vast instappen in de taxi... oja grapje de passagierskant is hier natuurlijk de bestuurderskant! "Sorry I'm from Europe!" riep ik meteen toen ik zag dat ik aan de verkeerde kant instapte. Tot mijn grote vreugde werd ik op het vliegveld opgehaald met een superleuk vliegtuigje, wat een belevenis! Was ik even blij dat ik de bus had gemist..
Het is hier supermooi, de mensen zijn heel aardig, ik woon ook best relaxed en heb een kamertje voor mezelf. Het is wel heel erg afgelegen, er zijn geen winkels en ik zal de komende maanden even moeten afkicken van al het feesten want er is hier gewoon niks, behalve mooie stranden. Een beetje de Blue Lagoon idee. Als je iets wilt kopen of uit wilt, moet je met de watertaxi over naar Nelson en daar moet je minimaal 2 dagen voor uittrekken. Het voordeel is dat je zo wel heel weinig geld uitgeeft, dus ik kan lekker sparen voor als ik na deze 6 maanden ga rondreizen hier :-)
-
28 Oktober 2014 - 07:22
Mirjam:
Hé Lynn, wat een avontuur. Zeker afkicken voor jou, wat zal je gezond worden, na al dat feesten!!! Haha. Ik vind het bewonderingswaardig dat je zoveel lef hebt en dat je zo snel vrienden maakt. Maakt er een mooie tijd van. Dikke kus Mir en Japie love you -
28 Oktober 2014 - 15:24
Christa:
Haha, I took a shower, wat een giller, en dat je in slaap valt tijdens het kletsen???? Wie kan dat nou zo goed?
Wat fantastisch Lynn, aangekomen en wel. Heel veel plezier en hou ons op de hoogte.
Kunnen we binnenkort skypen, wat is het tijdsverschil?
Kus Christa -
30 Oktober 2014 - 17:45
Albert En Gonny:
Hoi lieverd,
Wat een ervaring zo ver van huis. Fijn om te lezen dat je zo snel van die leuke contacten hebt. Wel even slikken zeg "de bus gemist". Ik weet dat het tijdverschil 12 uur is. Hier dag, daar nacht. Heb je wel internet???? Benieuwd naar je eersge weekje daar. We denken aan je en hopen dat we snel een keer kunnen skypen. Dikke kus van ons en een knuffel van Scott -
30 Oktober 2014 - 19:59
JePAPPIE:
HOI KLEINTJE, WAT EEN VERHAAL. MOOI TE LEZEN HOE ALLES ZICH HEEFT OPLOST. NA AL JE ERVARINGEN VAN DE AFGELOPEN JAREN, GOED VOOR JOU OM DAAR IN DE RIMBOE EVEN AAN TERUG TE DENKEN EN HET EEN PLEK TE GEVEN.
WAT JIJ HEBT GEPRESTEERD EN AAN ERVARING HEBT OPGEDAAN IN DE AFGELOPEN JAREN ZIJN ER MAAR WEINIG DIE DAAR AAN KUNNEN TIPPEN.
GENIET, DOE ERVARING OP EN WORDT NOG STERKER ALS JE NU BENT.
LIEFS JE PAPPIE
-
05 November 2014 - 15:05
H. Prins-Jager:
4 november 2014 14.30 : door: je oma
Dag lieve Lynn, zo ver weg en toch dichtbij. Wat bijzonder dat je ons kan mee laten genieten van je belevenissen en dat is niet niks!
We leven wat je noemt met je mee. Waar je ook bent we zien je voor ons, zo helder!
Fijn Lynn dat je ons je reisavonturen laat weten.
Ik zie uit naar je volgende ervaringen Lynn.
Dag lieverd, een heel dikke knuffel en liefs van je oma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
